داكتر عبداله كریمی بالای جسد پسر ۶ ساله‌اش كه در اثر یك حمله هوایی بر كابل همراه با دو طفل دیگر كشته شد می‌گرید.

دیدن یكچنین صحنه ها كافیست كه مخصوصاً قلب هر روشنفكر باشرف را گداخته و او را به نبردی آشتی‌ناپذیر علیه خاینان بنیادگرا برانگیزد.

از همین جاست كه گفته و می‌گوییم‌: تمامی آن هنرمندان و فرهنگیانی كه درین شرایط بازهم از مبارزه قاطع با بنیادگرایان با هزار حرامزادگی طفره رفته‌، به مسایل بی‌ربط یا درجه دوم پرداخته‌، و با ایما و عشوه به درگاه جنایتكاران اخوانی پوزك می‌زنند، جز خیانتی «هنرمندانه‌» انجام نمی‌دهند.