«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) از روز جهانی زن برای نخستین بار در كابل هنوز ویران و اسیر جنگ‌سالاران طی محفلی تجلیل نمود.
محفل امسال در ۱۰ مارچ در هوتلی با شركت بالغ بر ۱۳۰۰ تن هموطنان زن و مرد ما ساعت ۲ بعد از ظهر آغاز شد و ۵ عصر خاتمه یافت.
سالن محفل با شعارها، پوسترهای «راوا» و عكس‌های مینا و زنان قهرمان دیگر وطن مزین گشته بود. شعار اصلی «رهایی زنان بدون كسب دموكراسی استوار بر سكیولاریزم....» به خوبی نشاندهنده این واقعیت بود كه در جو هنوز جنایت‌سالاری، تمركز فقط روی به اصطلاح مسایل و مشكلات مربوط به زنان و ندیدن ارتباط آن با وضعیت مجموع كشور، به معنی طفره رفتن از مبارزه جدی ضد بنیادگرایان زن‌ستیز است كه تا زمانیكه بساط شان به مثابه عاملان درجه یك بدبختی‌های كشور ما چیده نشود، آزادی زنان فقط شعاری میان تهی بیش نخواهد بود.
برنامه محفل شامل سخنرانی‌ها، سرودها و دكلمه اشعار میهنی و انقلابی به زبان‌های پشتو و فارسی و نمایشنامه نیم ساعته‌ی «پارلمان» بود. گرداننده برنامه ضمن ابراز سپاس از شركت‌كنندگان و تهنیت گفتن هشتم مارچ به زنان افغانستان و زنان رنج‌دیده جهان، در بخشی از سخنان افتتاحی‌اش گفت: «اگر زنان اكثر كشورهای جهان، هشتم مارچ را با حرارت و هلهله جشن می‌گیرند، زنان افغانستان هنوز كه هنوز است احساس امنیت نمی‌كنند تا كفن منحوس برقع را دور اندازند، چه رسد به آنكه هزاران هزار شان بدون راه دادن زنان سركاری بین خود، با غریو آزادی و دموكراسی طرح دورنماهای فراختر و شورانگیزتری را روی دست گیرند...
بیش از دو نیم سال است كه امریكا و متحدان تحت شعار دفاع از حقوق بشر و حقوق زن در افغانستان حضور دارند ولی از ثبات، صلح و امنیت در كشور خبری نیست و خشونت علیه زنان كماكان ادامه دارد. حوادث بیشماری از جمله تجاوز، تهدید، ازدواج‌های اجباری توسط افراد مسلح جهادی، افزایش بی‌سابقه خودكشی و خودسوزی زنان، تهدید فامیل‌ها بخاطر فرستادن دختران شان به مكتب، سوزاندن پیاپی مكاتب دخترانه، احساس ناامنی زنان در كار بیرون از خانه، افزایش تعداد زنان و بیوه‌هایی كه چاره‌ای جز گدایی و روی آوردن به فحشا ندارند، مثال‌هایی از اسارت و بیداد حاكم بر زنان ما به شمار می‌روند.
«راوا» در آغاز رویكار آمدن آقای كرزی هشدار داد كه تسلط جنایتكاران «ائتلاف شمال» چهره حكومت را لكه‌دار می‌سازد زیرا این فاشیستان مذهبی به مراتب خونریزتر و سیاهتر از برادران طالبی خود عمل نموده و دست آنان را در نقض حقوق بشر و حقوق زن از پشت بسته اند. با كمسیون‌سازی و نمایش این و آن زن سركاری به عنوان وزیر و رئیس وغیره، كاری از پیش نمی‌رود. تنها با طرد و محاكمه بنیادگرایان است كه مردم و بخصوص زنان بلادیده ما احساس امن و آرامش كرده و اعمار مجدد افغانستان عملی خواهد بود.
ما مكرراً تاكید می‌نماییم كه تا توده‌های وسیع زنان افغانستان در حل قضایای كشور آزادانه شركت نداشته باشند، حقوق ملی و مذهبی كلیه ملیت‌های كشور ما طبق ارزش‌های دموكراتیك تامین نشود و دزدان بنیادگرا بمثابه جنایتكاران جنگی، قاچاقچیان هروئین و خاینان ملی افشا و محاكمه نشوند، ملت ما روی آسایش را ندیده و وضع هیچگـاه تغییـری اسـاسی نخـواهـد یـافت.»
تـاج محمد احمدزاده و صدیق فرزندان شریف وطن ما حین دریافت دسته گل از سوی «راوا»
«ای كـابلـه اور شـه» نخستین سـرودی بـود كه از طرف شاگـردان مكتب وطن بعد از ختم نطق افتتاحیه اجرا شد و مورد استقبال بسیار حاضرین قرار گرفت.
گروپی مشتمل بر یازده تن از هوادارانی ایتالیایی «راوا» نیز در محفل شرکت نموده بودند که دو تن از آنان پیام همبستگی شانرا با مردم افغانستان قرائت نمودند. آنان اطمینان دادند که تلاش هایشان را بخاطر کمک به مردم افغانستان و بلند بردن آگاهی مردم ایتالیا در مورد وضعیت فاجعه بار افغانستان ادامه خواهند داد.
ناهید از اعضای «راوا» نسبتاً مفصل در باره این مسایل صحبت نمود: حاكمیت دوباره خاینان بنیادگرا بعد از یازدهم سپتامبر، مداخله امریكا و حمایتش از جنگ‌سالاران، سازش‌های نفرت‌انگیز آقای كرزی با بنیادگرایان «ائتلاف شمال» و درین اواخر طالبان، سؤاستفاده روشنفكران و غیر روشنفكران بنیادگرا از مفهوم «وحدت ملی» و طرح‌هایی چون «نظام فدرالی» وغیره، مفهوم وحدت ملی و فدرالیزم در شرایط كنونی افغانستان، ضرورت محاكمه و حسابدهی ملیون‌ها دالر دزدی شده توسط مقامات دولت كرزی و جنایتكاران بیرون از دولت وی، سختی‌ها و قربانی طلب بودن پیكار متداوم ضد بنیادگرایی تا برقرار شدن دموكراسی واقعی سكیولاریستی، نقش فعال زنان در این مبارزه وغیره.
در ادامه محفل سرود «خورشید آزادی» تقدیم گردید و چند شعر انقلابی در مورد زنان و مبارزه شان دکلمه گردید.
موضوع صحبت فرشته از «راوا»، ضرورت لحن قاطع و صریح مقابل بنیادگرایان و مخصوصاً ایدئولوگ‌ها و نوكران فرهنگی آنان بود كه با كف‌زدن‌های حضار استقبال شد.
در جریان محفل تعدادی از شركت‌كنندگان خواهان سخنرانی، قرائت پیام و شعر شان شدند كه متاسفانه بنابر كمبود وقت و عدم اطلاع قبلی ما، همه‌ی آنان نتوانستند فرصت صحبت بیابند ولی پیام پرشور یكی از دختران جوان بنام بصیره كه توسط خود وی خوانده شد با استقبال زیاد روبرو شد. او ضمن قدردانی از كار و مبارزه «راوا» در شرایط اختناقی افغانستان گفت:
«... محفلی كه به این مناسبت توسط شما زنان روشنفكر درین تالار برگزار گردیده در حقیقت منعكس‌كننده ضرورت اعاده حقوق حقه زن در همه عرصه‌های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی و مبارزه برحق تان در جهت تحقق اهداف والای انسانی می‌باشد.
... مبارزه خستگی‌ناپذیر شما در عرصه تعلیم و تربیه و رشد فرهنگی جامعه و تثبیت حقوق زن راه دور و دراز را در تمامی نقاط كشور خصوصاً قرا و قصبات در پیشرو دارد.
... همانطوریكه توسط گدایی كردن به بهشت نمی‌رویم با تقرر یك، دو یا سه زن در پست‌های دولتی نیز نمیتوان مناسبات فرسوده اجتماعی را در جهت اعاده حقوق زن تغییر داد.
...
بدون مبارزه خستگی‌ناپذیر نمی‌توانیم حاكمیت بنیادگرایی و طرز تفكر عناصر متعصب قرون وسطایی را كه در جامعه ما حاكم است ریشه‌كن ساخت.
... در كشوری كه هنوز استبداد غر می‌زند، حاكمیت جنگ‌سالاران مهار نگردیده، فرماندهان سابق محلی كه دست شان با خون ملت آلوده است بحیث والی، ولسوال و قومندان امنیه تقرر حاصل می‌نمایند. كشت قاچاق مواد مخدر با پشتیبانی وسیع عناصر بلندپایه دولتی سیر صعودی خود را می‌پیماید، در شهر كابل و سایر ولایات كشور فساد اداری، رشوت و ترور، اختطاف، غارت و دزدی به یك عمل روزمره مبدل شده، قرارگاه وزارت دفاع و اردوی ملی با قرارگاه وزارت داخله و پلیس ملی در حقیقت به یك شركت سهامی تبدیل شده است...»
بصیره از سخنـرانـان محفـل
نمایشنامه «پارلمان» كه شاگردان مكاتب «راوا» آن را تهیه كرده بودند و افتضاح‌آمیز بودن پارلمان آینده افغانستان را در صورت راه یافتن جنگ‌سالاران در آن نشان می‌داد طرف استقبال گرم شركت‌كنندگان قرار گرفت.
ولی امسال آنچه محفل را شكوه واقعی بخشیده بود حضور دو تن از قهرمانان میهن ما بود كه با پذیرفتن خطر مرگ، قسمت اعظم اسناد و نوارهای مختلف در آرشیف ملی و رادیو كابل را ماهرانه پنهان كرده بودند تا اگر گنجینه موزیم را رهزنان خاین جهادی به یغما بردند، لااقل دارایی مردم ما در آن دو مركز از دستبرد برادران دینی وحشی طالبی شان در امان بماند. قهرمانان واقعی مردم ما تاج‌محمداحمدزاده‌ها و صدیق‌ها هستند. افتخار بر هر دو. تاسف ما اینست كه نتوانستیم قدردانی‌ای درخور از دو فرزند فداكار وطن ما به عمل آریم غیر از تقدیم دسته‌های گل سرخ به نشانه تعظیم و ابراز محبت قلبی ما به آنان.
در تالار میز نشریات «راوا» گذاشته شده بود كه تقریباً همه‌ی آنها به فروش رفت.
محفل با صرف عصریه ساعت ۵ خاتمه یافت. به جز مصاحبه چند تلویزیون و رادیوی خارجی و یكی دو نشریه چاپ كابل، گزارش محفل «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» در هیچ یك از رسانه چاپی یا برقی كابل بازتاب نیافت كه این خود از حاكمیت سایه‌ی جنایت‌سالاران بنیادگرا بر آنها یا بسته بودن ناف آنها به ناف بنیادگرایان یا از مرتجع و ضد دموكراتیك بودن آنها حكایت دارد یا دست كم ناشی از لرزیدن آنها از صحبتی مثبت در مورد «راوا» می‌باشد كه پوچ بودن ادعای آزادی مطبوعات در كشور را ثابت می‌سازد.