هفت و هشت ثور دو روز ننگین در تاریخ کشور ما و یادآور زندان، شکنجه، سر به نیست کردن هزاران انسان بی‌گناه، گورهای دستجمعی، قتل عام‌ها، تجاوز جنسی، چور و چپاول، غارت سرمایه‌های ملی، فروش وطن ما به بیگانگان و صدها جنایت و پلیدی دیگر می‌باشد. امسال قرار است در این روز سیاه و خونبار با ورود قصاب کابلیان بر کابل، به زخم‌های دیرینه هزاران قربانی سگ‌جنگی‌های گلبدین و دیگر برادران جهادیش، نمک‌پاشی صورت گیرد.
امریکا با تجاوز نظامی بر افغانستان فوری نوکران جهادیش را که چندین دهه روی شان سرمایه‌گذاری کرده بود بر سرنوشت ملت حاکم ساخت. این دزدان بدون هرگونه بازخواست و پاسخگویی از اعمال هولناک شان در گذشته مخصوصا سال‌های نحس حاکمیت خون و خیانت ۱۳۷۱ الی ۱۳۷۵، به عنوان فاتحان بلامنازع بر اریکه قدرت تکیه زده و یکبار دیگر به غارت ملت ما مشغول شدند. حاکمیت مافیایی و ستم‌کاری‌های اینان زمینه‌ای شد برای رشد مجدد طالبان، شبکه حقانی و دیگر گروه‌های وحشی که افغانستان را طی یکونیم دهه گذشته حمام خون ساخته اند.
اشغالگران امریکایی و ناتو در ۱۶ سال گذشته هر چندگاهی فرصت را مساعد نموده و تلاش کردند تا خون و جنایت را از سر و روی جاسوسان شان پاک نمایند؛ چند سال قبل در خانه گرگان (پارلمان) سردمداران هفت ثوری و هشت ثوری همدیگر‌بخشی کردند؛ دوستم گلیم‌جم بعد از آن که معاون اول غنی در انتخابات تعیین شد از «اثرات منفی‌ای» که برای مردم رسانیده بود «معذرت» خواست؛ چند ساعت بعد از امضای معاهده صلح گلبدینی‌ها با ع و غ قریب‌الرحمن سعید از آدمخواران حزب اسلامی از «مردم و به طور ویژه از خانواده‌ّهایی که در جریان جنگ‌های داخلی آسیب دیده اند» معذرت‌خواهی کرد هرچند سایر سران حزب فوری آنرا رد کردند. این خاینان که به اشاره باداران شان بصورت نمایشی «معذرت خواهی» می‌کنند به تصور خام شان حساب شان را تسویه‌شده می‌انگارند. اما اینان کودکانی نبودند که گیلاس یا بشقاب را شکستانده باشند تا با معذرت‌خواهی مسئله پایان یابد، اینان مسئول صدها قتل‌عام، ویرانی، وطن‌فروشی، غارت و بربادی ملت ما هستند و باید بخاطر اعمالی که مرتکب شده اند در یک محکمه مردمی به اشد مجازات محکوم گردند چون فقط درینصورت است که وطن دیدنی‌دار ما می‌تواند آینده صلح‌آمیز و عاری از ددمنشی را تجربه کند.
جنایت‌پیشگان جهادی ضدیت بی‌پایان با زنان را از نخستین روز‌های حاکمیت پرخون شان بر کابل در ۱۳۷۱ اعلام کردند. به یاد داشته باشیم که دار و دسته ربانی قبل از رژیم قرون‌وسطایی طالبان دستگاه ستمکار امربالمعروف را ایجاد نموده هزاران زن شاغل را خانه‌نشین، حجاب را اجباری و بیرون شدن زنان با محرم شرعی را حکم داد. دوران حاکمیت خاینان جهادی را می‌توان سیاهترین دوران زندگی زنان کشور ما قلمداد کرد. اگر هزار بار هم امریکا جاسوسانش را مورد بخشش قرار دهد اما زنان کشور ما حاضر نیستند خون شکریه‌ّها، ناهیدها و ده‌ها زن معصوم دیگر را که قربانی ددمنشی اراذل جهادی شده اند به آنان ببخشند. مردم ما از یاد نمی‌برند که طالبان و القاعده و شبکه حقانی و داعش همه زاده جهالت و وحشت جهادی‌ها اند هرچند امروز رهبران شان چون عطا، قانونی، بسم‌الله، سیاف، محقق، عبدالله، اسماعیل‌خان، محسنی، خلیلی و غیره پوست پشک به رخ کشیده خود را «دموکرات»های مادرزاد وانمود می‌سازند.
امریکا از تروریست های جهادی و طالبی بیشترین سود را برای تبدیل افغانستان به پایگاه مستحکم نظامی‌اش در آسیا برده است. از طریق غلامان بنیادگرا و تکنوکرات و روشنفکرش، امریکا موفق شد کشور ما را منحیث میدان خالی برای ترکتازی های امپریالیستی و مکان امن برای آزمایشات تسلیحاتی‌اش بدل کند تا به رقبایش زهرچشم نشان داده هژمونی‌اش را بر جهان حفظ کند. اما ما همصدا با ملت افغانستان فریاد سر می‌دهیم که نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم، فقط با رهایی ملت ما از چنگال امریکای اشغالگر و چاکران جهادی، طالبی و داعشی‌اش آرام خواهیم گرفت.
جمعیت انقلابی زنان افغانستان (راوا)
۷ ثور ۱۳۹۶ - کابل