متن سخنرانی عاصمه جهانگير وكيل ارشد محكمه تميز پاكستان
عاصمه جهانگير
من از برادران و خواهران «راوا» تشكر میكنم. آنان با برگزاری محفل امروزی در پشاور برای همه نشان دادند كه تا جايی كه سوال افغانستان و تنگ نظری مطرح است، مردم پاكستان و افغانستان درك متفاوت دارند. افراد بيشماری در پاكستان، افغانستان و ساير كشورهای اسلامی اند كه اسلام رابالاتر از تنگ نظری میبينند.
مارشال هوايی اصغرخان ياد آوری نمود كه ما به خاطر بهبود وضع زنان كار كرديم ولی معتقدم كه ما حتی كوچكترين آن قربانیهايی راكه شما در طول اين ۲۰ سال متحمل شده‌ايد نداده‌ايم. شما و آن زنان قهرمان افغان و شهيد مينا سزاوار ستايش اند كه با نثار جان پرچم مبارزه برای آزادی را هميشه بلند نگهداشته اند. اين مفكوره كه در پاكستان دموكراسی میآيد و يا آهسته آهسته خواهد آمد، اما استبداد در افغانستان باقی خواهد ماند ضد و نقيض است. امروز سرنوشت ما با سرنوشت افغانستان گره خورده است. اگر امروز زنان در افغانستان چوب‌كاری میشوند، باور كنيد ديری نخواهد پاييد تادر پاكستان نيز افرادی سربلند كنند كه با چوب و چماق در دست خواهان لت و كوب زنان پاكستانی باشند. امروز در كابل زنان مجبور اند حجاب را مراعات كنند. من كاری با حجاب ندارم. به نظر من حجاب يك مسئله شخصی است و مستقيماً مربوط میشود به خود زنان. اما در اين مسئله ديكتاتوری دولتی جا ندارد. من خواهران ايرانیام را نيز ديده‌ام كه با پوشيدن كفن بخاطر آزادی میجنگند. ما مبارزه و كوشش‌های آنان را نيز میستاييم.
اظهار اين نكته كه امنيت و خوشبختی تنها در پاكستان و نه در افغانستان حكمفرما میتواند باشد واقعبينانه نيست. اين يك بحث قديمی و طولانی است. رهبران احزاب سياسی بطور خصوصی و علنی صحبت‌های زيادی در اين باره كرده اند. رهبران عليه طالبیسازی ساختن پاكستان صحبت كرده اند و طالبیسازی در قلب هر فرد بيم و هراس ايجاد میكند. اما هنوز هم اينان سياست‌های خود را در مورد افغانستان تغيير نداده اند. جلاد هميشه جلاد میباشد، چه او طالب باشد و يا كدام نيروی جهادی در پاكستان.
يكی از خواهران من هوشمندانه مطرح نمود كه چرا ما بخاطر استفاده از اصطلاح بنيادگرايی هميشه مورد انتقاد قرار میگيريم. چرا اين لغت را استفاده می كنيم؟ زيرا بنيادگرايی به معنی "آن تروريستانی است كه جهت ايجاد جو ترور و وحشت اسلام را مورد استفاده قرار میدهند." شمادرست میگوييد كه تنهاييد.
با تنها ماندن شما، ما شاهديم كه امروز قوانينی كه طالبان بر شما تحميل كرده اند، در پاكستان نيز اشاعه می يابند. در گذشته وقتی بر ضد طالبی ساختن بحث مینموديم، مقامات بالا در حالت دفاعی قرار گرفته اظهار مینمودند: «جايی برای طالبیسازی موجود نيست. ما درباره طالبیسازی نه بلكه در مورد اسلام گفتگو میكنيم.» بالاخره به تدريج به جايی رسيديم كه اسلام و طالبی سازی به هم ممزوج شدند.
طالبی سازی از بين نخواهد رفت تا وقتی كه ما آنرا ريشه كن نكنيم. در ابتدا ريشه‌های آن در افغانستان نمو كرد و اگر ريشه‌اش خشك نشود توسعه خواهد يافت. همين چند لحظه قبل به درستی گفته شد كه ريشه‌های آن مانند سرطان در جامعه ما توسعه خواهد يافت. سرطانی كه اولين و اساسی ترين هدفش بربادی و از بين بردن زنان ـ زنان پاكستانی و در قدم اول زنان افغانستان است. اين يك سياست مغرضانه و دو پهلو است. اگر زنان پاكستان قادر اند حقوق شان را بدست آورند پس چرا زنان افغانستان نتوانند؟ اگر دولت پاكستان خواهان دفاع از حقوق زنان است بايد از حقوق تمامی زنان دفاع كند. نه تنها حقوق زنان اسلام‌آباد بلكه حقوق زنان كابل نيز بايد تأمين شود.
رهبران ما طی چند سال گذشته مخصوصاً در دولت قبلی اظهار داشتند كه «طالبی كردن بد نيست و طالبان فشار وارد نمیكنند. طالبان زنان را زير ستم قرار نمیدهند و آنچه انجام میدهند درست است. نگهداری زنان در كنج خانه كار غلط نيست. اين يك عمل اسلامی است.» اما تبر خدا بی صدا است. كسانی كه چنين میگفتند امروز در زندان بسر میبرند و زنان شان در سرك‌ها برآمده برای رهايی آنان در محاكم دعوا كرده عدالت میخواهند! بخاطر عدالت در هر كنج و كنار سر می كشند. حال آنان بايد مطمئناً به اين نتيجه رسيده باشند كه زنان و مردان هردو بخاطر دموكراسی و آزادی می رزمند.
ما بايد بپذيريم پول ضامن پيشرفت و ترقی نيست. پول نمیتواند دموكراسی بار آورد اما دموكراسی میتواند باعث پيشرفت اقتصادی شود. آنچه ملل‌متحد زير نام كمك‌های بشردوستانه و پيشرفت اقتصادی انجام میدهد منجر به دموكراسی نخواهد شد. در رابطه با ملل‌متحد دو برداشت وجود دارد. بنابر برداشت نخست نبايد گذشته طالبان را در مورد حقوق بشر برجسته نماييم زيرا سازمان‌های بشری بايد بتوانند در افغانستان كار كنند. و بر اساس نظريه‌ی دوم كه عده محدودی را در بر میگيرد تغافل در رابطه با تخلفات نه تنها موجب بیعدالتی در رابطه بابشريت بلكه با خودآنان نيز میشود.
امروز «راوا» ما را دعوت كرده تا هشتم مارچ را در پشاور برگزار كنيم. ما مهمانان شما هستيم. سال آينده شما اين روز را در كابل برگزار خواهيد كرد. سال آينده ما شما را دعوت خواهيم كرد. ما كمسيون حقوق‌بشر آرزو داريم تا سال آينده ميزبان و شما مهمان ما باشيد. ما هشتم مارچ سال آينده را به نام زنان افغان تجليل میكنيم.