در فرانسه گدایان در خیابانها و متروها فراوان اند. صدها نفر شبها در كنار رود سن و در بولوارها میخوابند.
این جعبه ها «خوابگاه» و تابوت مردم بیخانه‌ی امریکا بشمار میرود.
در روم مهاجران اقتصادی از پولیند و دیگر كشورهای اروپای شرقی در خیابانها و زیر پل‌ها سكنی دارند.
در لندن نزدیك نیشنل تئاتر و ردیل فستیوال هال، «شهر مقوایی» امتداد یافته كه از هر سن و سالی را در خود جا داده است.
اما در حالیكه مسئله مردم بیخانه در پاریس و روم و لندن مسئله‌ای اساسی است، بیخانگی در آلمان نیز توجه همه را جلب كرده است. تعداد مردم بدون داشتن سرپناه در آلمان متحد به ۶۵۰۰۰۰ بالغ میشوند.
در فرانكفورت كه تعداد مردم بیخانه در ۱۹۸۰ بیش از ۱۵۰۰ تن نبود در ۱۹۹۲ این تعداد به ۳۳۰۰ رسید.
حتی در زوریخ، ثروتمندترین شهر سویس نیز «مردم خیابانی» پیدا شده‌اند.
در پراگ (چكوسلواكیا) طی ۴۰ سال حكومت كمونیستی از بیخانگی اثری وجود نداشت. از ۱۹۸۹ به اینسو مسئله مردم بیخانه بدتر شده میرود. تحت شرایط كمونیزم، صدقه كلمه‌ی كثیف بود ولی، اكنون صدقه‌های كاتولیكی و پرتستانتی پناهگاه و غذا را در بر میگیرد.
خبرگزاری رویتر هفته‌نامه «دی نیوز»
۲۰ - ۲۶ مارچ ۱۹۹۲