با نگاه اولی به نخستین شماره مجله «پرنیان» منتشره‌ی بهار ۸۳، فكر می‌كردیم بررسی‌ای نسبتاً مفصل از آن باید بیاوریم. ولی با «تورق» كامل آن دریافتیم كه نه بابا چه جای پرگویی است، تنها توجه به عنوان‌های «آثار» و صاحبان آنها كافی است بدانیم، دلالان مطبوعاتی «ائتلاف شمال» راه خیانت‌آمیز خود را ادامه می‌دهند. امیر اسماعیل، امیر دوستم، امیر داود، امیر فهیم، امیر ربانی، امیر عبدالله، امیر قانونی، امیر سیاف، امیر محقق، امیر پدرام و امیر و امیرك‌های دیگر، با تكیه بر مالكان خارجی، تفنگ، رهزنی، تهدید و اختطاف حاكمیت شان را در كشور طاعون‌زده تداوم می‌بخشند؛ و شاعران و نویسندگان انجمنی ساخت و پاخت با آنان را جز تقدیر خود یافته‌اند؛ تفنگ اولی‌ها با قلم دومی‌ها پیچ خورده و اعلام می‌دارد كه امارت «ائتلاف شمال» خواست اكثریت و منطبق با خصوصیات «جامعه افغانی» و «هویت افغانی» است و بنابرین باید تحكیم یابد و مخالفت با آن سر خود را به دیوار كوبیدن است و به فتوای كاظم‌كاظمی، اصلاً پیروزی بر تفنگ در امارت افغانستان مطرح نیست!
عده‌ای كه شرمنده و سر پوشیده زمزمه می‌كنند با «ائتلاف شمال» نیستند، از یاد می‌برند كه با آماج قرار ندادن جنایت‌سالاران و نوشتن بی‌ارتباط به نكبت این لاشخواران، با تقلید از نشریه‌های ارتجاعی جمهوری اسلامی شعر و داستان و نقد نوشتن، آگاهانه و ناآگاهانه خود را بر سر انگشت كوچك آن دژخیمان می‌آویزند.
