نامه‌های‌ زیادی‌ برای‌ داكتر گودرزی‌ و در باره‌ نوشته‌های‌ پر ارج‌ شان‌ دریافت‌ داشته‌ایم‌ كه‌ درین‌ شماره‌ گزیده‌ای‌ مختصرشده‌ از آنها را می‌ آوریم‌.

ایكاش‌ به‌ جای‌ اینهمه‌ واصف‌ باختری‌و رهنورد و اكرم‌عثمان‌ و...یكی‌ دو محمود گودرزی‌ می‌داشتیم‌!

م‌. ا. ی‌ - كابل‌

«از خواندن‌ نوشته‌های‌ داكترمحمودگودرزی‌ لذت‌ برده‌ و مستفید و شاد شدم‌. چه‌ آگاهی‌، قلم‌ و چه‌ مهر پرصداقتی‌ نسبت‌ به‌ یك‌ مردم‌ ویران‌ و در جهنم‌. ایكاش‌ به‌ جای‌ اینهمه‌ واصف‌ و داكتراكرم‌عثمان‌ و سیاهسنگ‌ و پرتونادری‌، رهنورد و ملحقات‌ شان‌، یكی‌ دو محمودگودرزی‌ می‌داشتیم‌ كه‌ منجمله‌ علیه‌ كارنامه‌ی‌ پرخیانت‌ ولایت‌ فقیه‌ می‌نوشت‌ تا نزد مبارزان‌ و آزادیخواهان‌ ایران‌ احساس‌ شرمساری‌ نمی‌كردیم‌ چرا كه‌ تمام‌ نویسندگان‌ و شاعران‌ بزدل‌ و معامله‌گر عضو «انجمن‌ نویسندگان‌ افغانستان‌» مستقیماً به‌ دفاع‌ از رژیم‌ جنایتكار ایران‌ برخاسته‌ یا با بی‌وجدانی‌ غریبی‌ در برابر آن‌ جمهوری‌ خون‌ و خیانت‌ سكوت‌ مرگبار اختیار كرده‌اند.»

دیروز زندان‌ ابوغریب‌ شكنجه‌گاه‌ و كشتارگاه‌ رژیم‌ صدام‌ بود و امروز محل‌ شكنجه‌ و رفتارهای‌ شنیع‌ و غیرانسانی‌ عساكر امریكایی‌ علیه‌ اسیران‌ عراقی‌. و این‌ عراق‌ را می‌خواهد به‌ ویتنام‌ دیگر امریكا بدل‌ سازد.

اما در كشور ما كه‌ امریكا محصولات‌ دیروزی‌ مافیای‌ جهادیش‌ «ائتلاف‌ شمال‌» را رویكار آورده‌ و عناصر گلبدینی‌ و طالبی‌ را هم‌ به‌ كمر آقای‌ كرزی‌ می‌بندد، در واقع‌ تخم‌ هر گونه‌ ناآرامی‌، بی‌ثباتی‌، ستمگری‌ و بدمستی‌ جنایتكاران‌ مذكور علیه‌ مردم‌ را می‌كارد. و این‌ افغانستان‌ را نیز سرانجام‌ به‌ باتلاق‌ امریكا بدل‌ خواهد ساخت‌ كه‌ طبعاً تروریست‌های‌ طالبی‌، گلبدینی‌ و القاعده‌ از آن‌ سود خواهند جست‌.

پس‌ تنها و تنها بر مردم‌ ماست‌ كه‌ كشور را از آلودگی‌ بنیادگرایان‌ از هر جنس‌ پاك‌ سازند.

در حمل‌ سال‌ جاری‌ گروهی‌ از هنرمندان‌ ما از كابل‌ جهت‌ اجرای‌ كنسرت‌ به‌ پوهنتون‌ ننگرهار آمدند در آنجا مورد لت‌ و كوب‌ اوباش‌ جهادی‌ - طالبی‌ قرار گرفتند و مجبور شدند شباشب‌ به‌ كابل‌ برگردند.

ما با شناخت‌ از ماهیت‌ پلید بنیادگرایان‌ بارها گفته‌ایم‌ تا زمانیكه‌ اینان‌ از صحنه‌ افغانستان‌ محو نشوند، آرامی‌، آزادی‌، دموكراسی‌ و شكوفایی‌ فرهنگ‌ نمی‌تواند استقرار یابد. كارنامه‌ی‌ سیاه‌ و ننگین‌ این‌ اراذل‌ با جنگ‌، وحشت‌، تجاوز، زن‌ستیزی‌، جهالت‌پروری‌ و هنرستیزی‌ جنون‌آمیز عجین‌ است‌.

بنیادگرایی‌ اسلامی‌، ایرانی‌ و افغانی‌ و عربی‌ ندارد، همه‌ «برادران‌» اند و ذهنیت‌ و حتی‌ شیوه‌های‌ تروریزم‌، ستمگری‌ و ایجاد خفقان‌ و سانسور و فضای‌ پلیسی‌ شان‌ با هم‌ بسیار شبیه‌ اند. از علی‌اشرف‌درویشیان‌ نویسنده‌ نامدار ایران‌ در باره‌ سانسور بشنویم‌ و آنگاه‌ وضع‌ را در افغانستان‌ خود مقایسه‌ كنیم‌ كه‌ بنیادگرایانش‌ به‌ مثابه‌ شاگردان‌ جاهل‌تر حكام‌ تروریست‌ ایران‌ با سانسورپیشگی‌ همراه‌ جنایت‌پیشگی‌ خاص‌ «تنظیمی‌»، چه‌ مانع‌ پُركثافت‌ و مصیبتی‌ اند بر سر راه‌ اشاعه‌ دانش‌ و فرهنگ‌ در سرزمینی‌ كه‌ مردمش‌ از عطش‌ حیاتی‌ به‌ آنها رنج‌ می‌برد.

علی ‌اشرف‌ درویشیان‌ نویسنده‌ «سالهای‌ ابری‌» و فرهنگ‌ ۲۰ جلدی‌ «افسانه‌های‌ ایرانی‌» در سخنرانی‌ای‌ در كلن‌ (میزان‌ ۱۳۸۲) منجمله‌ اظهار داشت‌: