غیر از جدال‌ سراستخوانِ قدرت‌، این‌ خاینان‌ جنایتكار همیشه‌ با هم‌ بوده‌ و خواهند بود؟

«عظیم‌ رهنما» با آن‌ كه‌ مورد خشم‌ صاحبان‌ امریكایی‌اش‌ واقع‌ شده‌، خود را از دست‌ نمی‌دهد و گاهگاهی‌ با اعلامیه‌هایی‌ مردم‌ را به‌ «جهاد» علیه‌ عساكر خارجی‌ در افغانستان‌ دعوت‌ می‌كند!

لیكن‌ این‌ جنایتكار منحرف‌ نمی‌داند كه‌ اگر مردم‌ مجبور باشند بین‌ باند او و «ائتلاف‌ شمال‌» و طالبان‌ از یك‌ طرف‌ و عساكر خارجی‌ از طرف‌ دیگر یكی‌ را انتخاب‌ كنند بدون‌ تردید عساكر خارجی‌ را ترجیح‌ خواهند داد كه‌ لااقل‌ بی‌ناموسی‌ شان‌ كمتر است‌.

داكتر محمودگودرزی‌ نویسنده‌ و اندیشمند نامدار ایران‌ كه‌ به‌ عنوان‌ مدیر دفتر نشریه‌ای‌ معتبر «شهروند» در واشنگتن‌ معمولاً برای‌ این‌ نشریه‌ مطلب‌ می‌نویسد، تاكنون‌ درباره‌ «جمعیت‌ انقلابی‌ زنان‌ افغانستان‌» و مینای‌ جانباخته‌ نیز لااقل‌ سه‌ نوشته‌ از ایشان‌ به‌ چاپ‌ رسیده‌ اند كه‌ در این‌ شماره‌ آخرین‌ آن‌ را می‌آوریم‌.
«راوا» اگر هزاران‌ بار دیگر هم‌ از سوی‌ مزدوران‌ كثیف‌ بنیادگرایان‌ مثل‌ اسحق‌نگارگرها، داكتراكرم‌عثمان‌ها، لطیف‌پدرام‌ها، و نشریاتی‌ مثل‌ «امید» مورد بی‌ناموسانه‌ترین‌ حملات‌ قرار گیرد، حتی‌ فقط‌ یك‌ نوشته‌ی‌ از داكتر محمودگودرزی‌ مبارز، مترقی‌، ضد فاشیزم‌ دینی‌ و هرگونه‌ وابستگی‌، درباره‌ آن‌ كافیست‌ كه‌ دشمنان‌ لچك‌ ـو در مقابل‌ محمودگودرزی‌ها واقعاً بیسوادـ زبان‌ در كام‌ كشند و به‌ خود بپیچند كه‌ چرا دانشمندی‌ سرشناس‌ و بزرگ‌ نه‌ درباره‌ی‌ آنان‌ و «آثار» شان‌، نه‌ درباره‌ «امید» و «فردا» و «افرند» شان‌ و مخصوصاً نه‌ درباره‌ «سپه‌ سالار كثیرالابعاد» شان‌ بلكه‌ درباره‌ سازمانی‌ می‌نویسد كه‌ از چهارسو بر سرش‌ تیر می‌بارد، رهبرش‌ در اثر توطئه‌ خادی‌ـجهادی‌ جان‌ می‌بازد، بر اعضایش‌ سؤقصد می‌شود، و فروش‌ نشریه‌اش‌ در داخل‌ كشور شكنجه‌ و مجازات‌ به‌ دنبال‌ دارد!
به‌ راستی‌ چه‌ شده‌ كه‌ گودرزی‌ از «آنسو» منزجر است‌ و به‌ «سو»یی‌ نظر دارد كه‌ با وصف‌ لجن‌پاشی‌های‌ خاینانه‌ و متحدانه‌ خادی‌ و جهادی‌ و طالبی‌ نه‌ تسلیم‌ می‌شناسد و نه‌ سازش‌؟
صرف‌ نظر از هر چیز دیگر، شاید به‌ این‌ دلیل‌ كه‌ داكتر محمودگودرزی‌ هم‌ دریافته‌ كه‌ آن‌ روباه‌های‌ مشهور و سركاری‌ خادی‌ـجهادی‌ عادت‌ به‌ اقتداء به‌ رژیم‌ ایران‌ داشته‌ اند، رژیمی‌ كه‌ او قلمش‌ را جز در خدمت‌ واژگونی‌ آن‌ به‌ كار نگرفته‌ است‌!
گودرزی‌ها ننگ‌ دفاع‌ از رژیم‌ ایران‌ را به‌ هیچ‌ نویسنده‌ و شاعر ایرانی‌ و افغانی‌ وغیره‌ نخواهند بخشید.
«پیام‌ زن‌»

با پوزش‌ از نویسنده‌ ارجمند تنها یك‌ بخش‌ نوشته‌ را توانستیم‌ در این‌ شماره‌ بیاوریم‌ و بقیه‌ را در شماره‌ بعدی‌ به‌ چاپ‌ خواهیم‌ رسانید.

اکثر جنایتکاران در صف اول لویه جرگه جا داشتند.

• وقتی‌ كرزی‌ به‌ مدح‌ احمدشاه‌مسعود می‌پرداخت‌ به‌ او می‌گفتم‌، او همان‌ بنیادگرایی‌ است‌ كه‌ به‌ همدستی‌ برادرانش‌ گلبدین‌ و شركا دولت‌ داوود را كفر گفته‌ با ساز و برگ‌ پاكستانی‌ به‌ پنجشیر حمله‌ كردند كه‌ البته‌ توسط‌ مردم‌ تار و مار شدند؛ هیچ‌ نشریه‌ و هیچ‌ روزنامه‌نگار مهم‌ جهانی‌ نیست‌ كه‌ دست‌های‌ مسعود را در جنایات‌ سال‌های‌ سیاه‌ ۷۱ تا ۷۵ آغشته‌ به‌ خون‌ نبیند و این‌ لكه‌ ننگ‌ ابدی‌ بر جبین‌ تمامی‌ رهبران‌ شورای‌ نظار و جمعیت‌ اسلامی‌ را هیچ‌ افغان‌ شرافتمند و واقعبین‌ انكار نمی‌تواند. ضمناً از كرزی‌ می‌پرسیدم‌، داكتر عبدالرحمن‌ را كی‌ كشت‌؟ چرا خون‌ یك‌ همكارش‌ را بخاطر مصلحت‌های‌ سیاسی‌ با رهبران‌ آدمكش‌ و توطئه‌گر جمعیت‌ و شورای‌نظار پامال‌ می‌كند؟ با این‌ قدر سازش‌ و كوتاه‌ آمدن‌ مقابل‌ بنیادگرایان‌ می‌توان‌ نقشی‌ مهم‌ به‌ عنوان‌ رهبر كشوری‌ متلاشی‌ و خیانت‌زده‌ ایفا كرد؟

صفی‌.ن‌ ـ آلمان‌

‌ طوریكه‌ «پیام‌ زن‌» به‌ درستی‌ و متداوماً نوشته‌ است‌ منظور از سه‌ دهه‌ شغالی‌ شدن‌ كشور بیشتر عبارت‌ بوده‌ از خونخواری‌ و لجام‌ گسیختگی‌ طالبی‌ و جهادی‌ كه‌ هر چه‌ دل‌ پلید شان‌ می‌خواست‌ می‌كردند و هیچكس‌ را جرئت‌ اعتراض‌ نبود.

‌ اما جنبه‌ دیگر شغالی‌ شدن‌ افغانستان‌ واژگون‌ بخت‌ ما در زمینه‌های‌ سیاسی‌ و فرهنگی‌ و مطبوعاتی‌ است‌. در قلمرو فرهنگی‌ دیده‌ایم‌ كه‌ چگونه‌ شكنجه‌گران‌ خادی‌ـجهادی‌ و تسلیم‌طلبان‌ بر صحنه‌ سیادت‌ دارند و سر یا دم‌ مطبوعات‌ چاپ‌ داخل‌ یا خارج‌ به‌ استثنای‌ چند تا، پیش‌ این‌ و یا آن‌ باند بنیادگرا بود و هست‌ و یا آنقدر مملو از مطالب‌ خنثی‌، بی‌جبهه‌، بی‌مسلك‌، بی‌اهمیت‌ و مبتذل‌ اند كه‌ عملاً آبی‌ است‌ به‌ آسیاب‌ نشریات‌ فاشیست‌های‌ مذهبی‌.

‌ ولی‌ جنبه‌ سومی‌ شغالی‌ شدن‌ كشور فاجعه‌ها، اظهار نظرهای‌ به‌ اصطلاح‌ سیاسی‌ از سوی‌ كسانی‌ است‌ كه‌ تصور می‌شد به‌ علت‌ جنایت‌ها و خیانت‌های‌ بیشمار خود یا مخدومان‌ شان‌ دیگر مردم‌ ما از بوی‌ گفتار یا كردار آنان‌ آزار نخواهد دید.