«لس‌آنجلس تایمز» و راز آشكار
گویی كم‌كم رسانه‌های امریكا نیز مجبور شده اند گاهگاهی گوشه‌هایی از واقعیت‌های هولناك افغانستان را انعكاس دهند، واقعیت گروگان بودن مردم افغانستان در دست جنایت‌سالاران اسلامی كه در كنار ارتكاب جنایت‌های دیگر، شبكه‌های مافیای هروئین را اداره می‌كنند.
چندی پیش «نیویارك تایمز» با ذكر نام عارف نورزی (كه كرزی او را با اعزاز مجاهد می‌نامد)، احمدولی‌كرزی (برادر كرزی) و حاجی‌عزیز والی هلمند طشت رسوایی خاینان مزبور را از بام جهان انداخت. در گزارش مفصل زیر كه ترجمه خلاصه‌ای از آن تقدیم می‌شود، نویسنده چلوصاف جنرال داوود، جنرال مطلب‌بیگ، حضرت‌علی، جنرال حاجی‌الماس و دیگر تبهكاران قاچاقبر را از آب می‌كشد. طبعاً اگر نشریه و نویسنده نه یك امریكایی بلكه هر دو یا یكی افغان می‌بودند، «جنرال»های فوق خود را می‌دریدند و وزارت عدلیه و اطلاعات و فرهنگ هم به كمك آنان شتافته و نشریه و گزارشگر را «طبق قانون» محاكمه می‌كردند! اما از آنجا كه «لس‌آنجلس تایمز» و گزارشگرش پل‌واتسن Paul Watson از كشور قیم و بادار و ولی‌نعمت شان هستند از سنگ و چوب صدا بر می‌آید و از جانیان مذكور نه. اگر عارف‌نورزی، احمدولی‌كرزی، حاجی‌عزیز، داوود، الماس، حضرت‌علی، مطلب‌بیگ وغیره خاین و خایف نمی‌بودند، از طرق مختلف علیه روزنامه امریكایی دعوا و برای اعاده «حیثیت» خود تلاش می‌كردند. اما اینان بیشرمی و بی‌غیرتی پذیرفتن هر بی‌آبرویی در سطح جهانی را دارند مشروط بر اینكه بر قدرت باقی بمانند. البته اینرا هم خوب می‌دانند كه اگر در مقابل هر روزنامه‌ای معتبر خود را تكان دهند، رهزنی‌ها و پستی‌های دیگر شان هم آفتابی خواهد شد و بناءً فقط یاد دارند بگویند «ادعا در مورد قاچاق هروئین آنان دروغ و ساخته دشمنان است!» گپ بی‌ارزش خنده‌آوری كه به استثنای صاحبان خارجی شان هیچكس آن را جدی نمی‌گیرد. اگر قاچاقبری شان را منكر می‌شوند لكه‌های خون مردم از سر و روی شان را چه می‌كنند؟
و راستی سوال دیگری كه در ذهن هر هموطن ما خطور می‌كند: چرا این گزارش را هیچكدام از مطبوعات كشور به چاپ نرسانید؟ چون اكثراً نوكر بنیادگرایان اند؟ از ترس لچكی و تهدید جنایت‌سالاران؟ یا اینكه ماهیت ارتجاعی و سازشكارانه آنها چنین ایجاب می‌كند؟
«پیام زن»
